Eins og ég var búin að segja áður þá þurfti ég að fara í sneiðmyndatöku í gær. Frétti það svo eftir á að það líti út fyrir að ég sé komin með fimm meinvörp í lifrina. Krabbameinslæknirinn minn á reyndar eftir að staðfesta þetta við mig en þetta virðist vera alveg öruggt. Eins og þið getið ýmindað ykkur þá er þetta mikið sjokk bæði fyrir mig og fjölskyldu mína.... Ég virkilega vonaði að við skurðaðgerðina hefði krabbinn farið og lyfjameðferðin væri bara fyrirbyggjandi en þetta ætlar víst að verða erfiðara en ég hélt  . Ég veit að sum ykkar komið til með að lesa þetta hér í staðin fyrir að frétta þetta beint frá mér ... ég vona að þið fyrirgefið mér það... ég bara treysti mér ekki að tala um þetta núna. Mig langar líka að biðja ykkur að gefa mér tíma til að melta þetta aðeins yfir helgina og vera ekki að hringja öll í mig.. Ég bara höndla það ekki núna og vona að þið sýnið því skilning. Ég ætla ekki að hafa þetta lengra núna ég vildi bara koma þessu frá því ég veit að sum ykkar voruð að bíða eftir fréttum af þessari myndatöku.

Kiss og knús

Kv Ásta

Í gær nennti ég ekki að blogga eða réttara sagt þá var ég of þreytt og slöpp til að geta það   Í þetta skiptið komu áhrifin af lyfjunum fram miklu fyrr. Fyrstu vikuna þá byrjaði ég ekki að veikjast fyrr en seinnipartinn á fimmtudeginum... en núna varð ég eiginlega slöpp strax. Vonandi snýst þetta þá bara við og helgin verði því fín í staðinn... því síðast var ég svo hundveik alla helgina *krossafingur*

Minn yndislegi bróðir kemur til landsins í dag ... djöfull skall ég knúsa hann í klessu ... hehehehe...... Hann býr erlendis og ég hef í raun ekki séð hann síðan í júlí. Hann reyndar flaug til Íslands og kom til mín á spítalann þegar ég var sem veikust en ég man eiginlega ekkert eftir því. Við tvö höfum alltaf verið svo náin og mér finnst alltaf jafn erfitt að horfa á eftir honum út aftur ...... ein ógjeðslega eigingjörn   Við fjölskyldan ætlum því að koma saman í kvöld og borða góðan mat og vonandi verður heilsan til friðs á meðan.... En hey brósi er nú doksi þannig að ég ætti nú allavega að vera í góðum höndum .

Ég talaði um það um daginn hvað mér fyndist gott að tala við fólk sem væri líka með krabbamein. Að mér fyndist það skilja mann betur. Mér finnst það ennþá en ég hef samt verið að finna fyrir annarri hlið sem mér finnst vera rosalega sár. Núna upp á síðkastið hef ég verið að rekast á fleira og fleira fólk með sama krabbann og ég. Auðvitað leiðir það af sér að við förum að ræða saman og bera saman bækurnar og það hefur stungið mig pínu. Það sem stingur mig og hræðir er að ég er í raun versta tilfellið af þeim sem ég tala mest við. Ég veit um eina konu og einn mann sem krabbinn var kominn lengra en hjá mér en ég er ekkert að ræða við þau því þau eru eldri en ég. Æji það er svo sárt að vita til þess að maður sé eitt tilfellið af hinu slæmu. Þetta er nefnilega flokkað eftir útbreiðslu og annað. Þetta er semsagt flokkað í A B C D eftir umfangi krabbans og hvort hann hafi verið farinn að dreyfa sér. A er best og D er verst. Ég er semsagt í flokki C...  

Ég veit að það geri manni gott að vera innan um aðra sem að þekkja þetta af eigin raun en ég verð að viðurkenna að þetta dró aðeins úr mér kraftinn. Sérstaklega þegar ég heyrði að ristilkrabbi væri í öðru sæti um krabbamein sem drægi fólk til dauða veit reyndar ekki hversu satt það er.

Æji ekki skamma mig fyrir að vera svartsýn. Ég veit ég er það þessa dagana en hey ég skal lofa ykkur að það gengur yfir  Þetta er bara allt svo nýtt fyrir mér ennþá og ég er að læra að tækla þessar hugsanir og venjast þessum aðstæðum. Vona að ég sé ekki að draga ykkur niður með mér

1000 knús og kossar

Kv Ásta

Fór á spítalann aftur í dag. Lyfjameðferðinn gengur bara vel þrátt fyrir aukaverkanir. Mér finnst líka rosa gaman að hafa félagsskapinn af henni Dæju þótt maður náttúrulega óski engum það að vera með krabbamein. Það er bara svo gott að spjalla um tilfinningarnar við hana og bara allt sem þessu viðkemur enda báðar með sama krabbann, erum á sama aldri og báðar með börn.

Andlega hliðin er ennþá að plaga mig. Sterarnir valda því að annað hvort er maður hyper ofvirkur og ofsa kátur eða alveg á botninum. Síðast var ég þessi brjálaða ofvirka sí káta stelpa sem gat næstum því fært fjöllin en núna er ég niðurdregin, grátgjörn og fæ kvíðaköst trekk í trekk. Ég hef ekki töluna á því lengur hvað ég er búin að skæla oft síðan í gær ... hehehehe... heavy grenjuskjóða. Lenti í slæmu kvíðakasti seint í gærkvöldi þegar ég var komin upp í rúm og mér fannst ég ekki ná alveg andanum... en sem betur fer var hann Diddi minn hjá mér og gat tæklað þetta eins og honum er einum lagið. Þoli ekki þessa daga .... þoli ekki að hafa ekki stjórn á mér og ég sem er með fullkomnuna áráttu dauðans og er alltaf að passa upp á kúlið. Það má enginn sjá mig svona ... heheheheh.... en það er heldur ekki gott að takast á við þessi köst í einveru en ég reyni það samt sem er stúpid !! Kannski komin tími til að kyngja stoltinu og leyfa fólki að hugga mig... mér finnst það bara eitthvað svo asnalegt  .... Maður er nú orðin þrítug !!!! Tíhíhí

Adios

Þá er vika 2 í lyfjameðferðinni byrjuð. Mætti snemma í morgunn og var að koma heim núna. Í dag fékk ég félagsskap því ég deildi stofu með annari sem ég nefndi á föstudaginn og það var sko mikið spjallað og dagurinn leið því hratt .

Á leiðinni heim kom ég við í búð og VÁ þá fékk ég að upplifa fyrir alvöru þessa skyn brenglun í húðinni út af lyfjunum. Mér var pínu kalt á puttunum og ég var komin með tárin í augun af bruna tilfinningu, verkjum og roða í fingrunum við það eitt að koma við hlutina í búðinni. Fólk var farið að stara á mig því ég stóð þarna með þessa bévítans tösku og slöngur út um allt og var alltaf að blása og hrista puttana til að reyna að draga úr áhrifunum ..... hehehehe ........ sjáið þig mig ekki í anda ????? Þegar ég kom heim mátti ég gjöra svo vel að fara í vettlinga svo ég gæti gengið frá vörunum

Í gærkvöldi eyddi ég kvöldinu á bráðarmóttökunni. Ég var svo rosalega kvalin í bakinu um helgina og varð því að fara upp eftir í skoðun. Fannst ekkert óeðlilegt í þessum rannsóknum sem voru gerðar nema blóð í þvagi og pínu blóðleysi en krabbameinslæknirinn minn vill skoða þetta nánar og þarf ég því að fara í sneiðmyndatöku á föstudaginn næsta.

Annars er ekkert annað merkjó að frétta af mér þannig. Helgin gekk vel með grísina, varð pínu þreytt inn á milli en þetta hafðist með góðri hjálp frá mömmu og Helgu. Veit eiginlega ekki hvernig ég færi að án þeirra. Knús á ykkur báðar.... ég veit að þið lesið allt sem ég bulla hér

Læt þetta duga í bili

Kiss kiss

Ég ákvað að kyngja stoltinu mínu og fá hjálp um helgina....  . Það var verið að benda mér á að það væri alls ekki sniðugt að keyra mig út helgina fyrir lyfjagjöf. Ég spáði bara ekki í því  ... úpppsss.....    þannig að þið sem voruð að hafa áhyggjur af mér ... þið getið núna slakað á

Í dag var þvílíkt skemmtilegur dagur. Byrjaði reyndar á því að fara í blóðprufu en hey það var svo sem allt í lagi enda farin að venjast þessum nála skröttum. Eftir það hitti ég Hildi á kaffihúsi og þaðan færðum við okkur yfir í Ljósið sem er staður fyrir krabbameinsveika og aðstandendur þeirra. Þetta er frábær staður til að fara á... sé eiginlega bara eftir því að hafa ekki drullast þangað fyrr. Þar sátum við ásamt fullt af öðru fólki, spjölluðum og föndruðum ...... VÁ hvað þetta er skemmtilegt og alveg pottþétt að ég ætla að fara þarna aftur. Ég var meira að segja kynnt fyrir stelpu sem er á svipuðum aldri og ég, líka með börn og að berjast við sama krabbann og ég. Ég get eiginlega ekki lýst því með orðum hvað það gerir manni gott að tala við fólk sem er líka að berjast við krabbamein og þekkja þessar upp og niður sveiflur sem fylgja því að vera svona veikur.

Þannig að í dag var mjög góður dagur og greinilegt að ég þarf bara að drullast meira út og vera meðal fólks... svo að maður geti hugsað um eitthvað annað en neikvæðu hlutina

Hildur snúlls takk fyrir að draga mig út og kynna mig fyrir þessum hlutum

Kiss kiss

Kv Ásta

Þá er kominn fimmtudagur og helgin fram undan

 Fæ litlu snúlluna mína í dag... jeiiiii..... og ætlar hún að vera hjá mér og hinum grísunum mínum til sunnudags. Mér finnst rosalega erfitt að þurfa alltaf að afhenda hana tilbaka því ég er ekki ennþá orðin nógu hress til að sjá alfarið um hana.... enda er hún ennþá svo lítil. Samt rosalega sárt þegar hún segir: "Bæ mamma er farin heim, luv jú" ........ æji mömmu hjartað kremmst í klessu   Hún er farin að kalla heimili pabba síns heima enda ekki skrítið því hún er búin að vera þar síðan 29. júlí og minnið hjá svona litlum grísum ekki mikið. Samt kannski gott fyrir mig að fá að upplifa hvernig er að vera hinum megin við borðið og þurfa alltaf að horfa á eftir barninu sínu heim til sín eins og svo margir þurfa að upplifa.

Núna er farið að styttast í lyfjameðferðartörn númer 2  Hlakka ekkert voðalega til ... hehehehhe..... enda varð ég svo lasin eftir á síðast og datt þá svolítið langt niður í leiðinni andlega, sem hefur örugglega ekki farið framhjá mörgum hér sem lesa bloggið mitt . Vonandi verður törn númer 2 betri. Kemur bara í ljós

Í gær var ég á fullu að koma ýmsum hlutum á hreint og vá hvað mér létti við það

Það er eitt sem mig langar að hvetja ykkur ÖLL til að gera  er að ef það er langt síðan þið hafið farið í gegnum tryggingarmálin ykkar gerið mér þá þann greiða .....gerið það núna!!!! Ég er nefnilega að súpa seyðið af því sjálf og núna er ég í þeirri stöðu að geta engu breitt eða betrum bætt vegna veikinda minna. Ég var ekki búin að spá í mínum tryggingum í mörg ár og er því með frekar úreltar tölur og það er fúlt þegar maður er með börn. Maður heldur bara alltaf að maður sé svo ódauðlegur og ósnertanlegur en HALLÓ .... sjáið mig !!! Ég get engu breytt með mig núna en ég get miðlað áfram reynslunni og kannski fengið 1 til 2 til að betrum bæta sitt

Í gær var fyrsti dagurinn eftir lyfjameðferðina sem ég fann sama og ekkert fyrir ógleðinni  Þannig að vonandi á ég góða viku fram undan áður en næsta lyfjameðferð tekur við. Ég fæ Írenu mína á fimmtudaginn og ætla ég að reyna að vera með þau öll sjálf fram á sunnudag. Ef ég verð of þreytt þá veit ég að ég fæ alla þá hjálp frá mínum nánustu ef út í það fer.

Tjá tjá ...... kiss og knús

Er búin að vera voða löt að skrifa enda kannski ekki margt til að segja frá.  Dagarnir eftir lyfjameðferðina voru frekar erfiðir, gerði mest lítið annað en að sofa og liggja fyrir.. .....Voðalega ómerkilegt eitthvað.

Æji ég verð bara að segja að svartsýnis púkinn er aðeins búinn að vera að banka upp á hjá mér núna og ég búin að vera að hafa áhyggjur af ýmsum hlutum. Mestu áhyggjurnar eru þó af grísunum mínum.... og þá aðallega þeim eldri, ef ég skyldi láta í minni pokann. Ég veit alveg að maður á ekki að hugsa svona en maður kemst ekki hjá því þegar maður er ekki alveg sáttur við þá sem koma að eftir minn tíma.... ef út í það fer.  Börnin manns eru það dýrmætasta sem maður á og ég er bara virkilega hrædd. Þannig að það er ansi stutt í tárin þessa dagana því miður og þarf lítið til að kalla þau fram. Það er ekkert eins sársaukafult eins og þegar maður leyfir tilfinningunum að ná manni niður

Úfffff þessi óvissa er svo vond !!!!  Þoli ekki að vita ekki hvort að frú krabba sé enn til staðar eða ekki.... Þoli ekki að vita ekki hvort ég láti í minni pokann eða ekki...... Þoli ekki að vita ekki hvernig líf mitt verður á næstunni..... Þoli ekki að geta ekki treyst fólki í kringum mig þegar ég þarf mest á því að halda...... Ég hef allavega fengið að upplifa það síðustu vikurnar hverjir eru vinir manns og hverjir eru HÁLVITAR .... sorry en ég bara get ekki hamið mig og ég verð að nota ljótu orðin. Sem betur fer þá eru ekki allir jafn illa innrættir og hafa staðið með manni í gegnum þessa baráttu. Er það ekki alltaf sagt að maður sjái fyrst hverjur eru manni hliðhollir þegar mest á reynir????  Og ... já það er óhætt að segja að ég hef gengið þau spor enda hékk líf mitt á bláþræði um tíma. 

Fólk er alltaf að segja mér að vera jákvæð, segja mér að ég sigri alveg á þessu. Það er svo auðvelt að segja manni að vera það og þekkja ekki hræðsluna við dauðann af eigin raun. Maður er að sjá allar minningargreinarnar í blöðunum og stór hluti af þessu er fólk sem er að fara úr krabba.... Þetta er alveg skelfileg staða að vera í og vera í leiðinni einstæð móðir með þrjú ung börn. SORRY ... en mér finnst þetta bara virkilega ósanngjarnt og ég er reið... Reið út í lífið og tilveruna og allt það sem er búið að leggja á mína fjölskyldu. Ég er nú þegar búin að missa blóð mömmu mína og systir er þetta ekki bara að verða gott ??? Skil stundum ekki afhverju hlutunum er háttað eins og þeim er háttað.

Það hlaut að koma að þessu!!

 Upp úr hádegi byrjaði ég að finna meira fyrir aukaverkununum. Hausinn á mér er að springa, er með beinverki og ógleði. Ohhh ég sem var búin að vera svo hress og hélt virkilega að ég myndi sleppa.... en það var víst of gott til að vera satt   Eftir hádegi hef ég því legið í sófanum og sofið í mest allan dag. Vonandi stoppar þetta bara stutt yfir .... annars verð ég bara að gerast sófaklessa áfram fram yfir helgi. Vonandi að ég festi bara ekki rætur þar

Þið sem hafið hringt í mig í dag og ég verið frekar stutt orð ... SORRY .... mér er bara ekki búið að líða neitt vel þannig að ekki taka þetta neitt persónulega  Verð pottþétt hressari eftir helgi og lofa að þá verður skemmtilegra að tala við mig .

Ætla að hafa þetta stutt núna enda ekki alveg í miklu blogg stuði þegar líkaminn gargar svona á mann.

Tjá amigos

Þá er fyrsta vikan mín í lyfjameðferðinni búin..... hæ hó jibbí jei 

Ég er ennþá frekar hress fyrir utan ofvirknis skrattann þannig að ég var bara sjálf á bíl í dag og sótti hana Önnu mína og við vorum rúntandi út um allt, skelltum okkur í Kringluna og alles.   Komum við síðan upp á spítala og dælan var tekin þannig að ég þarf ekki að sofa með hana aftur í nótt og fæ rúma viku pásu frá nýju vinkonu minni henni fröken dælu. Ég er harðákveðin í því að verða ekkert lasin næstu daga og vonandi bara gengur það eftir ... hehehehe.... aldrei að vita nema ég verði bara krúsandi um götur Reykjavíkur um helgina..... þannig að varið ykkur á ofvirku konunni á bláu hættunni  

Ég tók eftir því í gær hversu mikið veikindi mín taka á litlu krúslurnar mínar. Ég áttaði mig eiginlega ekki á því hversu mikið þau taka þetta inn á sig fyrr en í gær   Ég mátti ekki hósta, hnerra eða heyrast boffs í mér þá var Kristófer minn og Emblan mín komin hlaupandi að athuga hvort það væri allt í lagi með mömmuna sína. Æji greyið litlu skinnin að passa upp á múttuna sína ...* sniff*.... *sniff* ... þetta á eiginlega að vera öfugt.  En ég verð bara að vera dugleg að tala við þau og útskýra og númer 1.2 og 3 að sýna þeim hlýju.  Þau hljóta að venjast þessum aðstæðum þegar lengra líður.

Eitt sem ég þarf að segja við ykkur snúllurnar mínar sem ég gleymdi að taka fram áður. Ef þið eruð eitthvað kvefuð, nýbúin að vera lasin eða einhver flensu skítur í ykkur þá verð ég að biðja ykkur um að boða ykkur ekki í heimsókn til mín. Ég þarf víst að forðast alla sem eru veikir eða nýbúnir að vera það sem geta borið eitthvað til mín, alla óþarfa kossa (sumir sleppa samt ekki svo auðveldlega ... taki það til sín sem eiga) og brýna fyrir fólki með handþvotta. Ónæmiskerfið mitt verður víst frekar óvirkt á þessum lyfjum, plús það að rauðu og hvítu blóðkornin geta fallið mjög niður þannig að ef ég veikist þá bíður mín líklegast spítalavist.... þannig að elskurnar mínar endilega spáið í það áður en þið biðjið um að fá að koma til mín.

Kiss og knús frá mér

Þá er dagur tvö í lyfjameðferðinni liðinn

Dagurinn hefur bara gengið vel nema að ég vaknaði eiturhress kl 5 í morgunn og er búin að vera ofvirk með eindæmum síðan án gríns af sterunum ... hahahahahha ..... ég get ekki setið kyrr, er trommandi með höndunum, stappandi með fótunum, nagandi hluti, endalaust að opna ísskápinn minn (ég meina það gæti eitthvað meira spennandi verið kominn inn í hann næst... hahahah...) er með munnræpu dauðans og talandi á high speed   Ég get allavega sagt að ég sé búin að fá að upplifa hvernig það er að vera ofvirk. Það er bara eins og ég sé bremsulaus bíll. Ég var að spá í að fá mér ofvirknislyfin hans sonar míns í morgunn ... NOT . Allavega tekst mér pínu að þreyta fólk í kringum mig með þessari skrítnu hegðun minni en hey ég knúsa ykkur bara í klessu í staðinn fyrir að umbera mig svona. Sérstaklega mamma og Diddi minn þið eigið inni hjá mér HEAVY knús fyrir að umbera mig mest og ekki gleyma að innheimta það  

Ég er ennþá nokkuð hress núna, sumar aukaverkanirnar aðeins farnar að segja til sín en ekkert alvarlega enn sem komið er fyrir utan ofvirknina enda algengast að þær komi eftir á, þannig að á fimmtudag, föstudag og um helgina get ég farið að verða lasin en þetta er víst rosalega persónubundið þannig að  þetta verður bara allt að koma í ljós .

Allavega krúslurnar mínar þá hef ég það fínt og ég þakka fyrir öll fallegu kommentin frá ykkur mér hlýnar alveg um hjartarætur og gaman að sjá hvað margir eru að hugsa til mín og endilega haldið þessu áfram. LUV U ALL !!!!

Dagurinn sem ég er búin að vera að kvíða heavy mikið fyrir rann upp í dag!!!

Ég tók daginn snemma og kom grísunum mínum í skólann. Eftir það fékk ég mér morgunmat og var síðan sótt af Höddinni minni. Lögðum svo af stað niður á LSP og alvaran byrjaði. Nál var komin fyrir í lyfjabrunninum mínum og byrjað var að dæla í mig stera og vítamínsýru. Eftir það lentum við að bíða heillengi eftir krabbameinslyfjunum sjálfum því að apótekið hafði víst ekki undan að blanda krabbameinslyf fyrir allt fólkið þarna á deildinni .... og já það er sko mikið af krabbameinsveikufólki á Íslandi í dag því miður  

Lyfin komu svo og þau voru dæld inn í lyfjabrunninn minn. Eftir það var ég tengd við dælu og er ég með hana hérna heima og hún dælir lyfjum í mig dag og nótt fram á miðvikudag. Við vorum mættar rétt fyrir kl 9 í morgunn og losnuðum ekki út fyrr en 15:30.

Á morgunn þarf ég svo að fara aftur og sama sagan endurtekur sig nema að ég stoppa ekki eins lengi.

Ég er strax farin að finna aðeins fyrir aukaverkunum. Er orðin föl, pínu máttlaus og pínu flökurt og skynja hita og kulda á pínu sársaukafullan hátt. Það var búið að vara mig við því en ég gleymdi mér augnablik. Ég þurfti að taka ógleðislyf og tók kaldan drykk úr ísskápnum og drakk hann með ógleðis töflunni og VÁ ég fékk köfnunartilfinningu dauðans (maður upplifir eins og kokið lokist) og fékk brunatilfinningu í varirnar og fingurnar við það eitt að drekka úr og halda á kaldri flöskunni. Það var búið að segja við mig að ég þyrfti kannski að nota vettlinga þegar ég tæki eitthvað úr ísskápnum og ég yrði að drekka drykki við stofuhita ... hahhahahaha pínu fyndið en hey það er ágætt að sjá björtu hliðarnar í þessu öllu saman .....  en fyrst að þessi tilfinning er komin á fyrsta degi þá veit ég að ég kem til með að þurfa að nota vettlinga til að fara í ísskápinn og klæða mig extra vel þegar ég fer út en það er bara kúl er það ekki ????

Mig langar til að biðja ykkur um tvennt. Ég hef pínu verið að upplifa það í kringum mig að fólk verði pirrað ef ég læt ekki vita af mér einn, tveir og tíu. Ég vil að þið áttið ykkur á því að ég var að greinast með krabbamein fyrir stuttu, er með börn og er í lyfjameðferð þannig að stundum þarf ég bara að fá að vera út af fyrir mig og mig langar ekki að fá sky high símareikning. Þið hafið líka síma og getið hringt eða sent sms til að athuga með mig eða bara lesið bloggið mitt því ég kem til með að reyna að uppfæra það eins hratt og ég get.

Einnig langar mig að biðja ykkur um að spá aðeins í því hvernig ástandi þið eruð í þegar þið talið við mig eða þegar þið talið við annað fólk út í bæ um mig. Hef stundum lent í því að mér líður ekki vel eftir að hafa talað við fólk og ég jafnvel lent í því að þurfa að hugga fólk út af mínum veikindum og það er eitthvað sem ég á ekki að þurfa að standa í akkúrat núna því ég hef alveg nóg með að halda mínum tárum í skefjum.  Það er ég sem er veik og ég þarf að forðast kringumstæður sem draga mig niður og einnig finnst mér mjög sárt þegar ég er að heyra sögur um mig út í bæ þar sem veikindin mín hafa verið krydduð með stóra kryddinu og ég bara komin með annan fótinn í gröfina eða jafnvel komin ofan í hana. Spáið í því að fólk hefur tilfinningar og við búum á litla Íslandi og hlutir eru fljótir að berast.

Í gær fór ég í þessa kynningu á krabbameinsdeildina og þá er bara lyfjameðferðin næst á dagskrá. Mér fannst pínu erfitt og skrítið að fara þarna. Fullt af krabbameinsveiku fólki á öllum aldri. Sem betur fer (ég veit að það er ljótt að segja þetta), þá var þarna lang mest af eldra fólki. Það er þó allavega búið að fá að lifa lengi og sjá börnin sín vaxa úr grasi og jafnvel eignast barnabörn. Mér fannst pínu erfitt að sjá hvað sum þeirra horfðu á mig og maður fann hvað þau hugsuðu ...... hugsuðu um það hvað ég væri ung og að ég væri stödd þarna á þessari deild.  Það var ein gömul kona sem mér fannst pínu krúttileg hún var alltaf að horfa á mig og senda mér svona fallegt pepp bros. Alltaf þegar ég leit upp í áttina til hennar horfði hún til mín og sendi mér krúttilegt bros og fallega strauma með augunum. Æji ég gat ekki annað en brosað tilbaka

Dagurinn í dag er búin að vera góður dagur. Ég er líka búin að vera með Írenu mína um helgina og vá hvað ég var farin að sakna hennar. Mamma kom hérna í gærkvöldi til að hjálpa Ástunni sinni og færði okkur frábæran kvöldmat og  var hérna hjá okkur í nótt. Í dag skelltum við okkur í verslunarferð í Bónus. Þó það sé ekkert voða spennó að versla í matinn þá var það samt pínu skemmtilegt því það er svo langt síðan ég hef farið í þannig ferð. Seinna um daginn kom hann Diddi minn með snúlluna sína og við vorum að föndra með krakkana og ég skellti í vöfflur handa liðinu. Núna er hún Helga mín að ná í pizzu handa okkur og ætlar að kúra hér hjá okkur í nótt mér til stuðnings. Ekkert smá heppin að eiga svona góða að

Á morgunn er sunnudagur. Pabbi ætlar að koma og elda handa mér lambalæri .... jummí !!!! Alltaf verið að dekra við mann þessa dagana.... þessar elskur. Eini kosturinn við þessi veikindi mín er hvað allir eru tilbúnir að dekra við mann ... hahahha.... passið ykkur bara að gera mig ekki of háða því .... því það verður kannski ekki svo auðvelt fyrir ykkur að losa ykkur undan því aftur og þið sitið uppi með mig þar til ég er orðin grá og gugginn .... ójá ég ætla mér að lifa það lengi !!!!

Jæja þá er komin fimmtudagur og aðeins 4 dagar í lyfjameðferðina

 Mín elskulega systir ætlar að koma með mér til að styðja mig þennan dag og svei mér þá ef það hefur ekki aðeins dregið úr kvíðanum mínum. Ég spáði bara ekki í það fyrr að það gæti hjálpað að hafa einhvern hjá manni sem maður þykir vænt um til stuðnings.

Ég er á fullu að koma mér í tengingu við fólk sem er að ganga í gegnum það sama og ég. Mér finnst ég verða að gera það því það er enginn sem skilur mann eins vel og þau. Í  gær fékk ég símtal frá stelpu sem er á svipuðum aldri og ég og er í lyfjameðferð sjálf vegna krabba. Ég var reyndar ekki við þegar hún hringdi og ætlar hún að hafa samband aftur við mig í dag og ég er bara þvílíkt spennt að heyra í henni.

Ég fékk svo líka símtal áðan frá fyrrverandi kennaranum mínum og skólastjóra sem fékk sama krabba og ég og hún er alveg við að klára sína lyfjameðferð og við spjölluðum lengi saman. Ég finn bara hvað það gefur mér mikið að fá smá leiðbeiningar og pepp frá þessu fólki. Sérstaklega þegar það er svo mikill daga munur á manni hvernig maður er að höndla þetta og þá er svo gott að geta haft samband við þær. Einnig veit ég um aðra stelpu á mínum aldri sem ég var stundum að leika við sem barn sem er búin að ganga í gegnum allan þennan pakka og mig langar að hafa samband við hana en er ekki alveg að þora því.... en hey ég mun gera það samt við tækifæri

Á morgunn á ég að mæta á krabbameinsdeildina í undirbúning og kynningu og þá fær maður að sjá hvernig þetta allt virkar. Þetta er víst einhver dæla sem að er plögguð við mig og ég þarf að taka með heim því hún dælir í mig allan daginn og nóttina. Þannig verður þetta tvo daga og þriðja daginn er dælan tekin og ég fæ frí í rúma viku til að jafna mig og þá byrjar ballið allt aftur. En ég hugga mig samt við það að ég mun ekki missa hárið á þessum lyfjum og mér finnst það FRÁBÆRT. Hárið er jú mjög oft stolt kvennfólksins sérstaklega þegar maður kemur nú úr þvílíkri rakaraætt eins og ég geri  ...... Fjölskyldan mín verður nú að hafa eitthvað til að klippa HA HA HA HA.

Jæja ég nenni ekki að steypa í ykkur meira í bili krúslurnar mínar þannig að ég læt þetta duga í bili.

Knússssssssss

Hún Emblan mín er 8 ára í dag....... JÚHÚ!!!

Ég er ennþá með móral yfir því að hafa ekki verið til staðar um daginn þegar Írena Rut lillan mín átti  3 ára afmæli en þá var ég hundveik á spítala þannig að ég ætla að hafa nánustu ættingja hér í kvöld í svona "lítið kaffiboð" fyrir þær báðar. Ég hef bara ekki krafta í að hafa þetta eitthvað stærra og ég vona að mér verði fyrirgefið það

Ég kom heim af spítalanum seinni partinn á fimmtudag með því lauk 5 vikna dvöl minni á gamla Landsanum og viku dvöl minni á gamla Borgó. Vá heilar 6 vikur í vernduðu umhverfi spítalanna. Það var rosa gott að koma heim en ég verð að viðurkenna það að mér fannst ég hálf ókunnug hérna heima eftir allan þennan tíma og fannst ég pínu berskjölduð og Palli er einn í heiminum... ein án verndaða umhverfisins sem ég hafði upplifað síðustu vikurnar.

Á mánudaginn næsta byrjar svo lyfjameðferðin...... ÚFFFF ég fæ sting í hjartað með hverjum deginum sem líður og styttist í þessa dagsetningu. Ég veit að ég á að líta á þetta sem lækningu og leið til að bjarga lífi mínu en því miður þá er ég ekki komin ennþá með það æðruleysi því ég hræðist þessa öflugu og sterku lyfjameðferð. Ég hræðist að verða það veik á henni að ég eigi ekki eftir að geta gert neitt næsta hálfa árið sem hún tekur. Hræðist að þeir sem eru mér næstir höndli þetta kannski ekki og hverfi.  Ég veit að þetta er leiðin til að halda mér á lífi en þetta er samt eitthvað nýtt og óþekkt fyrir mér og maður hefur heyrt svo margar sögur af fólki sem hafa lifað HELL tíma á meðan að þessu stóð en aðeins hef ég heyrt eina sögu þess að manneskja höndlaði þetta vel.

Ein sagði við mig um daginn að ég ætti að líta á krabbann sem vin minn sem ég þurfi að búa með um tíma. Hvernig er hægt að hugsa þannig án gríns ??? Hvernig er hægt að hugsa um eitthvað sem er að reyna að taka líf manns sem vin ??? Vá hvað ég væri til í að hafa þetta hugarfar hjá mér. Kannski einn daginn en það er allavega ekki til staðar í dag.. því miður. Kannski er ég ennþá í sorgarferlinu það má vel vera og að hugarfarið eigi eftir að verða jákvæðara þegar á líður. Allavega vona ég að guð gefi mér það að svo sé því jákvæðar hugsanir vissulega hjálpa.

Ég þoli ekki þegar fólk er að segja mér hvernig hlutirnir eiga að vera í þessari baráttu. Hvernig getur fólk sagt manni hvernig manni eigi að líða og hugsa og það hefur aldrei upplifað þetta sjálft??? Upplifað þá tilfinningu að eiga kannski ekki langt líf fyrir höndum og kannski að fá ekki að sjá börnin sín vaxa úr grasi. Ég veit alveg að ég á góða möguleika en ég er samt bara lítil og hrædd. Ekki segja mér hvernig mér á að líða eða hugsa.... verið frekar til staðar og knúsið mig þegar ég þarf á því að halda. Ég þarf tíma og svigrúm til að melta þetta frá öllum hliðum hvort sem það séu góðu hliðarnar eða þær slæmu.